Ανάμεσα στην Τιάρα και το Φέσι

Τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα και η αγωνία των κομμάτων, ιδιαιτέρως των κομμάτων της εξουσίας, να διατυπώσουν τις ιδεολογικές τους θέσεις, για να χαράξουν τη στρατηγική και τακτική πολιτική τους επιβεβαιώνουν, ότι απουσιάζει ακόμα από τον πολιτικό μας προβληματισμό η κυρίαρχη υπερκομματική ιδεολογία και το όραμα που πρέπει να εμπνέει τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Όσοι συμμετέχουν στις κομματικές διεργασίες, αρχηγοί και στελέχη, εκφέρουν έναν ξύλινο κομματικό- πολιτικό λόγο με τις γνωστές στερεότυπες εκφράσεις, που ίσως παλαιότερα να είχαν νόημα, αλλά σήμερα δεν εκφράζουν τα αιτήματα και την αγωνία του λαού. Την ίδια στιγμή κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία δυο σπουδαία βιβλία τα οποία ενώ θα έπρεπε να είναι η βάση του προβληματισμού, κατ’ εξοχήν, των ηγετών των κομμάτων της εξουσίας φαίνεται πως τα αγνοούν παντελώς, με αποτέλεσμα να φαίνονται ανιστόρητοι και να συντάσσουν τις ιδεολογικές τους θέσεις ανυποψίαστοι για τη σημερινή θέση της Ελλάδας και τους κινδύνους που διατρέχει.
Τα δυο αυτά βιβλία είναι: του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας κ. Δαβούτογλου για την κυριαρχία της Τουρκίας, ως συνέχεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της κ. Αλβελέρ για το Βυζάντιο, την ιστορία του και την ουσία της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Έχω την εντύπωση και τη βεβαιότητα ότι ο πολιτικός λόγος των Ελλήνων πολιτικών είναι ανυπόστατος, αν δεν λαμβάνει υπόψη του τα όσα εκφράζουν οι δυο κορυφαίοι αυτοί συγγραφείς.
Η σημασία των όσων αναφέρονται στα βιβλία αυτά γίνεται ακόμα πιο ουσιαστική στη σημερινή οικονομική συγκυρία της χώρας μας που το σημείο πτώχευσης και καταστροφής μπορεί να γίνει αφετηρία εθνικής αναγέννησης.
Η χώρα μας περισφίγγεται σήμερα από τον κλοιό των σύγχρονων Φράγκων σταυροφόρων και από τα εξελιγμένα και δυναμικά στίφη των Νεότουρκων. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την τιάρα του Πάπα, του Τρισέ και του Δ.Ν.Τ. ή το φέσι των μουσουλμάνων; Αυτό είναι το τραγικό δίλλημα το οποίο αντιμετωπίζει η Ελλάδα και όχι στο αν μας ταιριάζει ο φιλελευθερισμός, ή ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός ή ο σοσιαλισμός με βαρβαρότητα!!!
Και είναι λυπηρό το γεγονός που ενώ η Τουρκία εξελίσσεται σε μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή μας με αρπαχτικές διαθέσεις και προοπτικές, με μεγάλη ανάπτυξη και πρόοδο στο εσωτερικό της έτοιμη για επικυριαρχία στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, οι Ευρωπαίοι ενστερνίζονται τις αρχές του Καρλομάγνου, του τρίτου Ράιχ, της κ. Μέρκελ και γυρίζουν στις σπηλιές της οικονομικής ολιγαρχίας αδιαφορώντας παντελώς για τον ουμανισμό της Αναγέννησης και τον ανθρωπισμό των μεγάλων ανθρωπιστών ηγετών της Ευρώπης, Σουμάν, Μονέ κ.ά., που θεμελίωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θα μπορέσουν ποτέ οι πολιτικοί μας ηγέτες να κατανοήσουν που βρισκόμαστε και πού πάμε; Εμείς δεν ακούμε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε.