Καιρός, να δουλέψουν οι δεσποτάδες...

Από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν επιχειρείται από την πολιτική ηγεσία της χώρας μια ενορχηστρωμένη αποδόμηση της ως τώρα μορφής της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της απαγκίστρωσής της από τα στοιχεία του χριστιανισμού και της παράδοσης.
Οι αλλαγές που επέρχονται είτε γίνονται κατόπιν εντολής των διεθνών κέντρων και οργανισμών στους οποίους ανήκει η χώρα είτε επιχειρούνται από ανεπαρκείς πολιτικούς ηγέτες που στερούνται πνευματικής συγκρότησης και συμπεριφέρονται ως μεταπράτες. Έτσι έχουμε το φαινόμενο, η μεν Ευρώπη στο σύνταγμά της (συνθήκη) να απαρνείται το χριστιανικό της παρελθόν και τον Θεό, οι δε ανατολικές χώρες που τυπικώς τον στερήθηκαν λόγω καθεστώτος να τον επαναφέρουν και να επανασυνδέονται με το παρελθόν και τις ρίζες τους!
Στην Ελλάδα που οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες της είναι τύποις χριστιανοί άλλαξαν το οικογενειακό δίκαιο, επισημοποίησαν τη δημοτική γλώσσα, κατάργησαν το πολυτονικό σύστημα, επέτρεψαν τον πολιτικό γάμο και την καύση των νεκρών, προχωρούν στο σύμφωνο συμβίωσης και το γάμο ομοφυλοφίλων, κατάργησαν την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες και τώρα, ουσιαστικώς, καταργούν και το μάθημα των θρησκευτικών.
Βεβαίως η Πολιτεία είναι εκείνη που ρυθμίζει όλα αυτά τα θέματα και ο καθένας από μας κρίνει ποιες από τις αποφάσεις της είναι σωστές και ποιες λάθος. Όμως την Πολιτεία τη συνθέτουν και δυνάμεις, όπως είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, κόμματα, φορείς, οργανώσεις και κυρίως οι πολίτες που ανήκουν στα όργανα αυτά. Μπορεί η Πολιτεία ν’αγνοεί όλους αυτούς τους παράγοντες, την ιστορία, την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά μας την εθνική μας κληρονομιά; Αν, ναι, τότε η Εκκλησία τουλάχιστον, θα πρέπει να ξεχωρίσει τη θέση της. Και ιδιαιτέρως η διοίκηση της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως οι μητροπολίτες της οι οποίοι έμαθαν στην καλοπέραση και στη δημοσιοϋπαλληλική σχέση που τους παρέχει δόξες και τιμές και εκχώρησαν από τεμπελιά τα καθήκοντά τους στο Κράτος!
Αν το Κράτος δεν θέλει τα θρησκευτικά, δικαίωμά του. Και δικαίωμα της Εκκλησίας η κατήχηση και ο ευαγγελισμός των ανθρώπων. Αυτό όμως προϋποθέτει πίστη, διάθεση, δουλειά! Και φαίνεται πως οι μητροπολίτες, μας έμαθαν στην μαλθακότητα. Είναι καιρός λοιπόν η Εκκλησία να καταγράψει τους πιστούς της, να δημιουργήσει κατάλογο υποψήφιων χριστιανών υπό κατήχηση και να επαναφέρει την παράδοση στην Εκκλησία, έτσι ώστε, να ξέρουμε τι μας γίνεται...
Στα παλιά χρόνια, δεν μπορούσαν να μπουν όλοι στο ναό και να συμμετέχουν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Γι’αυτό σήμερα πολλοί παραξενεύονται όταν ακούν τον ιερέα να εκφωνεί:
-“Όσοι πιστοί προσέλθετε...”
-“Όσοι κατηχούμενοι,.. κ.λ.π.”
Υπήρχε δηλαδή η σαφής διάκριση ανάμεσα στους πιστούς – μέλη της Εκκλησίας και στους κατηχούμενους – υποψήφιους να γίνουν πιστοί! Στις μέρες μας αυτά έχουν αμβληθεί, δεν τηρούνται και ο καθένας έχει ράψει για τον εαυτό του ένα κοστούμι στα μέτρα του φτιάχνοντας μια Ι.Χ. Εκκλησία. Και αυτό γιατί η Εκκλησία αντιμετωπίζεται ως μια κοινωνική οργάνωση, που μέλημά της είναι μόνον η αγάπη – γενικά και αόριστα – και τίποτε περισσότερο απ’αυτό, αφού οι εκδηλώσεις της για την πλειονότητα είναι φολκλορικές και πανηγύρια.
Αν η Εκκλησία ανταποκρίνεται στα καθήκοντά της και στην αποστολή της δεν πρέπει ν’ανησυχεί από τον κ. Στυλιανίδη. Ο υπουργός Παιδείας θα πρέπει ν’ανησυχεί, αν το Πάσχα επιχειρήσει να μπει στην Εκκλησία και ο Επίσκοπος του το απαγορεύσει στέλνοντάς τον στον ... πρόναο!
Είναι γνωστό και αναμφισβήτητο, ότι πρώτιστο έργο και αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία του ανθρώπου και η ειρήνη της ψυχής του. Κι αυτό γίνεται με την πίστη και την βιωματική εμπειρία που προσφέρει η Εκκλησία με τα μυστήριά της. Κύριο χαρακτηριστικό της πνευματικής αυτής σχέσης είναι η αγάπη, η μετάνοια, η καταλαγή. Κέντρο της, ο Τριαδικός Θεός και περιφέρεια που αγγίζει το άπειρο, η Εκκλησία. Όλες οι άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες είναι ομόκεντροι κύκλοι. Επομένως για τον πιστό χριστιανό που είναι πιστό μέλος της Εκκλησίας όλα γίνονται και επιτρέπονται εν Χριστώ. Αυτές τις γενικές αρχές, αξίες και κατευθύνσεις τις ασπάζονται όσοι θέλουν να είναι πιστοί Χριστιανοί και τις επιβεβαιώνουν με την ομολογία της Πίστης. Έως ότου γίνουν αυτά, ο άνθρωπος που επιθυμεί να γίνει χριστιανός, πρέπει να κατηχηθεί. Με τη βοήθεια της Εκκλησίας και των λειτουργών της, με κληρονομιά την Παράδοση, τους πατέρες και κυρίως την Αγία Γραφή προετοιμάζεται, κατηχείται και βαφτίζεται.
Ο κ. Στυλιανίδης, μάλλον χρειάζεται κατήχηση για να μπει ως πιστός στο ναό!