Το άρθρο μου, που δημοσιεύθηκε στο “Παρόν” στις 18 Μαΐου, για τα όσα είπε προσφάτως ο Οικουμενικός Πατριάρχης, τόσο στην Κωνσταντινούπολη όσο και στην Αθήνα, προκάλεσε πολλά σχόλια και αντιδράσεις από ορισμένους που το διάβασαν. Ένας μάλιστα Επίσκοπος, από τους πιο παλιούς και πνευματικό παιδί του μακαριστού Σεραφείμ, μου πρόσταξε ότι είναι εναντίον της εθνικής εκκλησίας και ότι ο τόμος του 1850 και η πράξη του 1928 επέχουν θέση ιερών κανόνων...
Καλώς ή κακώς η διωκόμενη εκκλησία του Χριστού μετά το διάταγμα των Μεδιολάνων ουσιαστικώς έγινε επίσημη κρατική εθνική εκκλησία με όλα τα θετικά και αρνητικά που είχε αυτή ή συναλληλία. Ουσιαστικώς η σχέση αυτή επικρατεί και στις μέρες μας, με αποτέλεσμα οι μητροπολίτες να είναι υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι και να απολαμβάνουν όλα τα ευεργετήματα, τις τιμές και τις δόξες. Επομένως δεν είναι δυνατόν από τη μια ο σεβαστός ιεράρχης να είναι εναντίον της εθνικής εκκλησίας και από την άλλη θεωρητικώς να απορρίπτει τη σχέση αυτή. Μακάρι και ο ίδιος και οι άλλοι επίσκοποι να ζητούσαν τον απογαλακτισμό τους από το κράτος και να επανέφεραν την Εκκλησία σ’ένα καθεστώς ελευθερίας και πνευματικής δράσης. Ο εναγκαλισμός τους όμως με το κράτος ενώ ωφελεί την κρατική συνοχή βλάπτει την εκκλησία γιατί την μετέτρεψε σε μία γραφειοκρατική υπηρεσία. Και την ασφάλεια αυτή την αποδέχονται οι δεσποτάδες γιατί οι περισσότεροι βολεύονται στην πνευματική τους νωχέλεια.
Καλώς ή κακώς η διωκόμενη εκκλησία του Χριστού μετά το διάταγμα των Μεδιολάνων ουσιαστικώς έγινε επίσημη κρατική εθνική εκκλησία με όλα τα θετικά και αρνητικά που είχε αυτή ή συναλληλία. Ουσιαστικώς η σχέση αυτή επικρατεί και στις μέρες μας, με αποτέλεσμα οι μητροπολίτες να είναι υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι και να απολαμβάνουν όλα τα ευεργετήματα, τις τιμές και τις δόξες. Επομένως δεν είναι δυνατόν από τη μια ο σεβαστός ιεράρχης να είναι εναντίον της εθνικής εκκλησίας και από την άλλη θεωρητικώς να απορρίπτει τη σχέση αυτή. Μακάρι και ο ίδιος και οι άλλοι επίσκοποι να ζητούσαν τον απογαλακτισμό τους από το κράτος και να επανέφεραν την Εκκλησία σ’ένα καθεστώς ελευθερίας και πνευματικής δράσης. Ο εναγκαλισμός τους όμως με το κράτος ενώ ωφελεί την κρατική συνοχή βλάπτει την εκκλησία γιατί την μετέτρεψε σε μία γραφειοκρατική υπηρεσία. Και την ασφάλεια αυτή την αποδέχονται οι δεσποτάδες γιατί οι περισσότεροι βολεύονται στην πνευματική τους νωχέλεια.
Ο τόμος του 1850 και η πράξη του 1928 δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιεροί δογματικοί κανόνες. Είναι νομοκανονικά κείμενα που μπορούν να αλλάζουν κατά περίσταση. Και μάλιστα η Πολιτεία που προσυπογράφει τα κείμενα αυτά δεν μπορεί να αποδέχεται τη διαμόρφωσή τους από ορθόδοξους χριστιανούς άλλης χώρας που διέπονται από άλλους νόμους. Επομένως, η ελληνική Πολιτεία είναι καιρός ή να αφήσει την Εκκλησία ελεύθερη ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου να ρυθμίσει τα του οίκου της στην Ελλάδα και οικουμενικώς, ή θα πρέπει να προχωρήσει στην πράξη σε μια ενιαία εθνική εκκλησία όπως σχεδόν σε όλα τα κράτη. Δεν ζούμε στο 1850 και δεν μπορούμε να ανεχόμαστε την υποψία διττής ιεραρχίας όπως την υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος και δεν μπορούμε να έχουμε αυτόνομη εκκλησία της Κρήτης και άλλο εκκλησιαστικό καθεστώς στα νησιά του Αιγαίου. Είμαστε ένα ενιαίο κράτος και θέλουμε μια ενιαία Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου