Είναι αργά για δάκρυα

του δημοσιογράφου Βαγγέλη Παπαδόπουλου
papadopoulos.evag@gmail.com

Σαφώς το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος της Ελλάδας ξεκινάει από άλλους και παίζεται για άλλους λόγους. Πρωτίστως είναι οι γεωπολιτικές προοπτικές, η μάχη συμφερόντων μεγάλων πολιτικοοικονομικών παραγόντων και οι εξελίξεις της παγκόσμιας οικονομίας. Σε ανάλογη θέση με την Ελλάδα βρίσκονται και άλλες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς να ταλαιπωρούνται και να εξευτελίζονται όπως η χώρα μας.
Υπάρχει όμως και ένα πρόβλημα που είναι μεν συνδεδεμένο με αυτή τη γενική εικόνα, αλλά εξ αντικειμένου είναι εγχώριο πρόβλημα, αυτοτελές και αφορά αποκλειστικώς την κοινωνία μας, το λαό μας και την πολιτική μας ηγεσία.
Όταν επί Κ. Μητσοτάκη και Μ. Έβερτ επιβλήθηκαν τα πανωτόκια από τις τράπεζες, που έφταναν ως το 40 – 45% και γονάτισαν την ελληνική βιομηχανία – βιοτεχνία και μετέτρεψαν τις βιομηχανικές περιοχές σε νεκροταφεία, ουδείς διαμαρτυρήθηκε και κανείς δεν κατέβηκε στο δρόμο για να αντισταθεί.
Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας διόριζαν στις ΔΕΚΟ χιλιάδες κομματικούς φίλους με αποτέλεσμα να τις μεταβάλλουν σε τεμπελχανεία δεν είδαμε ποτέ να διαμαρτυρηθεί κανείς, ούτε έγινε κάποια απεργία για να μπει φραγμός στους ξέφρενους διορισμούς. Η πολιτική αναλγησία, ο κομματισμός και η ρουσφετολογία με επικεφαλής το συνδικαλιστικό κίνημα διόγκωσε το Κράτος και απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού. Ματαίως ο τέως υπουργός του «ΠΑΣΟΚ» Απόστολος Λάζαρης, σε εμπιστευτική του έκθεση προς τον Ανδρέα Παπανδρέου προειδοποιούσε, ότι αυτή η διόγκωση του Κράτους θα ήταν καταστροφική, αλλά κανείς τότε δεν τον άκουγε. Αντιστρόφως, τον κατηγορούσαν ως εχθρό του λαού.
Όταν ο ιδρυτής του «ΠΑΣΟΚ» αναγνώρισε δημοσίως, ότι η μίζα των 500.000 δρχ. τότε που πήρε υψηλόβαθμο στέλεχος της ΔΕΗ ήταν απλώς ένα «δωράκι» δεν είδαμε κανέναν να αντιστέκεται ή να διαμαρτύρεται ή να ζητά την παραδειγματική του τιμωρία, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο. Αντιστρόφως το αποδέχτηκαν σιωπηλώς όλοι ελπίζοντας πως στο μέλλον κάποιο «δωράκι» θα εξασφάλιζαν και οι ίδιοι με τη βεβαιότητα, ότι και αυτοί δεν θα τιμωρηθούν.
Βεβαίως όλα αυτά τα χρόνια μάθαμε να ζούμε πλουσιοπάροχα και με τα «δωράκια» και με τις παροχές που έδινε αφειδώς το Κράτος χωρίς όμως να δουλεύει κανείς και χωρίς να παράγει κανείς τίποτε!!! Οι τράπεζες έδιναν ανεξέλεγκτα καταναλωτικά δάνεια, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων έδιναν αυτοκίνητα χωρίς προκαταβολή και έναρξη αποπληρωμής μετά από δύο χρόνια. Και μέσα στην ευδαιμονία που προσέφεραν οι «φούσκες» του χρηματιστηρίου ουδείς ενδιαφερόταν αν όλα ήταν νόμιμα και σωστά ή αν όλα ήταν ηθικά και έντιμα.
Τα πακέτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές όχι μόνον φαγώθηκαν σε έργα που κόστιζαν δυο και τρεις φορές περισσότερο αλλά έγιναν με την φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών και με την επιβολή ειδικών τελών και διοδίων χωρίς εντούτοις να γίνει έστω και μια μεταρρύθμιση!
Ήταν η εποχή της ουτοπίας. Της ευδαιμονίας. Της αρπαχτής. Και όχι ανεξέλεγκτα. Όλα γίνονταν νομοτύπως για πολλά χρόνια και μάλιστα με τους ελέγχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πού ήταν τόσα χρόνια οι σημερινοί αυστηροί Επίτροποι της Ε.Ε; Δεν έβλεπαν τη σπατάλη; Δεν έβλεπαν τα σκάνδαλα; Δεν έβλεπαν τις λαμογιές; Γιατί συνέχιζαν τις χρηματοδοτήσεις και τα πακέτα; Ή γνώριζαν με το αζημίωτο και είναι συνένοχοι, ή ακολούθησαν αυτή την πολιτική σκοπίμως για να μας οδηγήσουν στην χρεοκοπία για να είμαστε εις το διηνεκές όμηροι και θύματα της τοκογλυφίας.
Αλλά αν υποθέσουμε, ότι έφταιγαν οι Ευρωπαίοι ελεγκτές τι έκανε η δική μας πολιτική ηγεσία; Μήπως ήταν συνένοχη;
Αυτές τις μέρες η κοινωνία δοκιμάζεται. Ο πολιτικός κόσμος χλευάζεται. Ο λαός δείχνει τη Βουλή και φωνάζει «κλέφτες». Όμως ο πρώτος που επίσημα, απηύθυνε μέσα στη Βουλή αυτή την κατηγορία ήταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Αλλά και τότε ουδείς διαμαρτυρήθηκε. Όλοι σιώπησαν. Σήμερα ο λαός είναι στους δρόμους κάθε μέρα και διαμαρτύρεται. Δυστυχώς ξύπνησε καθυστερημένα και τώρα είναι αργά για δάκρυα.
Τους πολιτικούς που έκλεψαν και κορόιδεψαν και ατίμασαν δεν τους ψήφισα εγώ. Εσείς τους ψηφίσατε….