Είναι ζωηρές ακόμα οι εικόνες και οι αναμνήσεις από την πρόσφατη επίσκεψή μου στον δήμο «Μπελογιάννης» της Ουγγαρίας. Ένα συγκροτημένο χωριό, χτισμένο σε μια παραδεισένια ομορφιά όπου κατοικούν περίπου 1.350 δημότες εκ των οποίων περίπου οι 350 είναι Έλληνες, παρτιζάνοι και παιδιά του παιδομαζώματος.
Το χωριό φέρει το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη που καταδικάστηκε από το στρατοδικείο το 1952 και εκτελέστηκε μαζί με τον Μπάτση, τον Καλούμενο και τον Αργυριάδη.
Επηρεασμένος από όσα λέγονται, γράφονται και γίνονται στην σημερινή Ελλάδα και ιδιαίτερα από τις δηλώσεις του Λεωνίδα Κύρκου και το κυριακάτικο άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη στις 25 Μαΐου στην “Καθημερινή”, ρώτησα τους ηλικιωμένους Έλληνες αντάρτες αν συμφωνούν με την άποψη, ότι ευτυχώς που ηττηθήκανε, γιατί αν νικούσαν θα ήταν υπουργός ο Μάρκος Βαφειάδης. Συμφώνησαν με πίκρα και υιοθέτησαν τους χαρακτηρισμούς του Λεωνίδα Κύρκου. Έλαμψε όμως το πρόσωπό τους από χαρά και υπερηφάνεια, όταν τους είπα, ότι παρόλο που ηττηθήκανε σήμερα είναι νικητές γιατί ουσιαστικώς στον ιδεολογικό χώρο ηγεμονεύει η πολιτική τους αφού οι νικητές ντρέπονται να πουν, ότι είναι δεξιοί και δεν χάνουν ευκαιρία γονυκλινείς να προσκυνούν τον Φλωράκη, τον Κύρκο, τη Γυάρο και τον Αι –Στράτη και όσο περισσότερο θέλουν να τα έχουν καλά με την Αριστερά για να τους φύγει η ρετσινιά του δεξιού νικητή, τόσο ευτελίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό στην ιστορία και στην δημόσια ζωή της χώρας. Και επειδή πολιτικά είναι ανιστόρητοι αδυνατούν ακόμα και να εκφραστούν. Τα όσα έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών του δήμου «Μπελογιάννη» ο υπουργός πολιτισμού Γιάννης Λιάπης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του είναι για γέλια...
Από το 1974 και μετά οι Έλληνες κομμουνιστές, αφού αποκαταστάθηκαν και έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους πολίτες, λόγω της προσκυνημένης πολιτικής ηγεσίας της δεξιάς και τον ιδεολογικό αφοπλισμό της, κατάφεραν να επικρατήσουν στη διανόηση. Επιχείρησαν να διαγράψουν τα λάθη τους και τα αμαρτήματά τους. Αγιοποίησαν τους ήρωές τους και εξιδανίκευσαν τους ίδιους και την πολιτική τους δημιουργώντας την εικόνα μιας κοινωνίας αγγέλων και αγίων. Τα γεγονότα όμως έχουν πείσμα και σ’αυτά στηρίζεται η αλήθεια. Και η αλήθεια δημιουργεί τύψεις στους ψεύτες και στους ένοχους.
Ο Αντώνης Καρκαγιάννης μας θύμισε, ότι ένας συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη, ο Τάκης Λαζαρίδης που γλίτωσε το απόσπασμα λόγω του νεαρού της ηλικίας του, κυκλοφόρησε πριν από είκοσι χρόνια ένα βιβλίο με τίτλο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Έκτοτε πολλοί κομμουνιστές επαναλαμβάνουν την ίδια φράση όπως και ο Λεωνίδας Κύρκος. Το τραγικό όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι, ότι το ευτυχώς ηττηθήκαμε το λένε μετά τα τραγικά λάθη τους. Το λένε μετά την αιματηρή εξέγερση του ’44. Το λένε μετά τον καταστροφικό πόλεμο του ’46-49. Το λένε μετά το παιδομάζωμα. Το λένε μετά τα συνέδρια του ΚΚΕ και της Κομιτέρν που ζητούσαν την αυτονομία της Μακεδονίας. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να πιστέψει κανείς σήμερα στην Αριστερά όταν υπάρχει ο κίνδυνος ύστερα από αρκετά χρόνια, αν ηττηθούν, να ξαναπούν το ευτυχώς ηττηθήκαμε; Και σε τι διαφέρει η θέση του ΚΚΕ του 1924 και του 1943 στο θέμα της Μακεδονίας, από τη θέση των σημερινών πολιτικών κομμάτων πλην του ΛΑ.Ο.Σ; Το 1949 ο Λεωνίδας Κύρκος καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί ζητούσε την αυτόνομη Μακεδονία, δηλαδή την εκχώρηση εδαφικών κομματιών της Ελλάδας στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Πριν από λίγες μέρες η προσκυνημένη πολιτική ηγεσία τον τίμησε για την προσφορά του!!!
-«Τι φταίγαμε εμείς; - με ρώτησε ο παρτιζάνος του χωριού “Μπελογιάννης”. Ήρθαν οι χωροφύλακες στο χωριό, μας απειλούσαν, μας χτυπούσαν και μας εξανάγκασαν να πάρουμε τα βουνά. Τότε ήμασταν άοπλοι γιατί μετά την συμφωνία της Βάρκιζας καταθέσαμε τα όπλα. Πήραμε τα βουνά και έγινε ό,τι έγινε...».
Το χωριό φέρει το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη που καταδικάστηκε από το στρατοδικείο το 1952 και εκτελέστηκε μαζί με τον Μπάτση, τον Καλούμενο και τον Αργυριάδη.
Επηρεασμένος από όσα λέγονται, γράφονται και γίνονται στην σημερινή Ελλάδα και ιδιαίτερα από τις δηλώσεις του Λεωνίδα Κύρκου και το κυριακάτικο άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη στις 25 Μαΐου στην “Καθημερινή”, ρώτησα τους ηλικιωμένους Έλληνες αντάρτες αν συμφωνούν με την άποψη, ότι ευτυχώς που ηττηθήκανε, γιατί αν νικούσαν θα ήταν υπουργός ο Μάρκος Βαφειάδης. Συμφώνησαν με πίκρα και υιοθέτησαν τους χαρακτηρισμούς του Λεωνίδα Κύρκου. Έλαμψε όμως το πρόσωπό τους από χαρά και υπερηφάνεια, όταν τους είπα, ότι παρόλο που ηττηθήκανε σήμερα είναι νικητές γιατί ουσιαστικώς στον ιδεολογικό χώρο ηγεμονεύει η πολιτική τους αφού οι νικητές ντρέπονται να πουν, ότι είναι δεξιοί και δεν χάνουν ευκαιρία γονυκλινείς να προσκυνούν τον Φλωράκη, τον Κύρκο, τη Γυάρο και τον Αι –Στράτη και όσο περισσότερο θέλουν να τα έχουν καλά με την Αριστερά για να τους φύγει η ρετσινιά του δεξιού νικητή, τόσο ευτελίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό στην ιστορία και στην δημόσια ζωή της χώρας. Και επειδή πολιτικά είναι ανιστόρητοι αδυνατούν ακόμα και να εκφραστούν. Τα όσα έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών του δήμου «Μπελογιάννη» ο υπουργός πολιτισμού Γιάννης Λιάπης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του είναι για γέλια...
Από το 1974 και μετά οι Έλληνες κομμουνιστές, αφού αποκαταστάθηκαν και έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους πολίτες, λόγω της προσκυνημένης πολιτικής ηγεσίας της δεξιάς και τον ιδεολογικό αφοπλισμό της, κατάφεραν να επικρατήσουν στη διανόηση. Επιχείρησαν να διαγράψουν τα λάθη τους και τα αμαρτήματά τους. Αγιοποίησαν τους ήρωές τους και εξιδανίκευσαν τους ίδιους και την πολιτική τους δημιουργώντας την εικόνα μιας κοινωνίας αγγέλων και αγίων. Τα γεγονότα όμως έχουν πείσμα και σ’αυτά στηρίζεται η αλήθεια. Και η αλήθεια δημιουργεί τύψεις στους ψεύτες και στους ένοχους.
Ο Αντώνης Καρκαγιάννης μας θύμισε, ότι ένας συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη, ο Τάκης Λαζαρίδης που γλίτωσε το απόσπασμα λόγω του νεαρού της ηλικίας του, κυκλοφόρησε πριν από είκοσι χρόνια ένα βιβλίο με τίτλο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Έκτοτε πολλοί κομμουνιστές επαναλαμβάνουν την ίδια φράση όπως και ο Λεωνίδας Κύρκος. Το τραγικό όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι, ότι το ευτυχώς ηττηθήκαμε το λένε μετά τα τραγικά λάθη τους. Το λένε μετά την αιματηρή εξέγερση του ’44. Το λένε μετά τον καταστροφικό πόλεμο του ’46-49. Το λένε μετά το παιδομάζωμα. Το λένε μετά τα συνέδρια του ΚΚΕ και της Κομιτέρν που ζητούσαν την αυτονομία της Μακεδονίας. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να πιστέψει κανείς σήμερα στην Αριστερά όταν υπάρχει ο κίνδυνος ύστερα από αρκετά χρόνια, αν ηττηθούν, να ξαναπούν το ευτυχώς ηττηθήκαμε; Και σε τι διαφέρει η θέση του ΚΚΕ του 1924 και του 1943 στο θέμα της Μακεδονίας, από τη θέση των σημερινών πολιτικών κομμάτων πλην του ΛΑ.Ο.Σ; Το 1949 ο Λεωνίδας Κύρκος καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί ζητούσε την αυτόνομη Μακεδονία, δηλαδή την εκχώρηση εδαφικών κομματιών της Ελλάδας στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Πριν από λίγες μέρες η προσκυνημένη πολιτική ηγεσία τον τίμησε για την προσφορά του!!!
-«Τι φταίγαμε εμείς; - με ρώτησε ο παρτιζάνος του χωριού “Μπελογιάννης”. Ήρθαν οι χωροφύλακες στο χωριό, μας απειλούσαν, μας χτυπούσαν και μας εξανάγκασαν να πάρουμε τα βουνά. Τότε ήμασταν άοπλοι γιατί μετά την συμφωνία της Βάρκιζας καταθέσαμε τα όπλα. Πήραμε τα βουνά και έγινε ό,τι έγινε...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου